Heh, ja to najbardziej sie boje opuszczać rodzinne strony hehehehe

A tak serio serio, to mimo ze ja stara d... to wypowiem się ze strony tej osoby co dom rodzinny opuściła 4 lata temu. Na pierwszym roku mieszkałam w cholere daleko od centrum, nie miałam koleżanek, kolegów, znajomych, ludzie na uczelni byli jacyś tacy... niefajni. Może to ja nie umiałam sie zaklimatyzować i z nimi kolegować. Pierwsze dni, tygodnie, miesiace były do bani. Nauki po pachy, prowadzacy i wykladowcy straszni, babka u ktorej mieszkałam na stancji tragiczna. Jednak dzień po dniu, miesiąc po miesiącu i rok po roku zdobywałam nowe znajomości, koleżeństwa, przyjaźnie, poznawałam nowe miejsca we Wro. Przełomem było wprowadzenie do akademika ktore jest istnie fenomenalnym miejscem dla mnie.
A teraz? Teraz wole rok akademicki niż wakacje, bo dzieje sie bardzo dużo, są imprezy, spotkania, rozmowy, nauka, wyjścia na zakupy, picie w parku, plotki, kace, stres przed egzaminami, śmiechy pod salą przed zajęciami, fajka ze współlokatorką o 1.30 w nocy podczas nauki... A swiata z mojej miejscowości rodzinnej już nie pamiętam... Jade raz na miesiąc albo raz na 2 miesiące do domu, do rodziny...

Decyduje sama o tym co robie, ide gdzie chce, z kim chce, o ktorej chce wychodze i wracam... Już zapomniałam jak wygląda spowiedź przed rodzicami gdzie ide i o ktorej wróce...
Ale jedno jest ważne. To żeby się w tym wielkim świecie Wrocławia nie zatracic i nie przesadzić z wolnością. Nie ma sie czego obawiac Justyna. Za parę miesięcy nie będziecie chcieli wracać do domu, bo tak Wam sie spodoba we Wro.

Mówiła do Was stara weteranka wrocławska

~Jusstyna~ napisał:

heh:D nie no nie powiem Twoja wypowiedz troche mnie uspokoila, ale rozumiem tez ze musze tez przejsc przez te miesiace "do bani" zeby potem nastal i dla mnie ten lepszy okres;)

Nie wiem, pewnie tak. Ja pierwszego, albo drugiego dnia to było, siadłam na kanapie w mo9im prawie pustym pokoju na zadupiu i zaczęłam sie zastanawiać co zrobić ze sobą. Miałam jednego kolege we Wro, ale on był akurat zajęty... Załamałam ręce i sie poryczałam z pytaniem co ja tu robie sama!
Chu*** było Ale jak to ja mówię, w życiu nie ma leTko, trzeba czasem poczuć się chu*** żeby kiedy indziej czuć się świetnie.

Co do przyjaciół przez duze P, w rodzinnym mieście takowych nie miałam. Dlatego jakoś bardzo mocno nie żałowałam opuszczanej rodzinnej mieściny. Hmmm, uważam, że w życiu każdego człowieka musi kiedyś nastać czas, że sam zacznie decydować o swoich sprawach. Sama nie raz podejmowałam złe decyzje, wplątałam się też nie raz w niezłe bagno, ale dzięki temu można się nauczyć podejmować odpowiedni decyzje, właściwe dla siebie.
Np. miesiąc temu przewróciłam swoje życie do góry nogami. O 180 stopni. I nikt z moich wcześniejszych "wspieraczy" w takich decyzjach, nic o tym nie wie. Bo to moja decyzja i moje życie...

Tak mówiąc szczerze, to przez te 4 lata nie raz i nie dwa razy ostro dostałam po d***, ale tego okresu czasu nie zamieniłabym za żadne skarby

Strach jest rzeczą ludzką i nie należy się tym aż tak przejmować. Ja na ten przykład [ort] nie czuję w ogóle, że jakoś opuszczam rodziców czy coś. Bardzo mi będzie na pewno brakowało zajefajnych przyjaciół, których tutaj mam, ale przynajmniej mam do kogo wracać... Poza tym, dziewczyny, zauważcie, że jeśli będziemy się trzymać razem to będzie nam łatwiej wszystko znieść... rozłąkę, tęsknotę i w ogóle. Studia to tam pal sześć, bo one miną nie zauważycie kiedy, a przyjaźnie mogą przetrwać nawet i po grób, więc taki mój mały apel: trzymajmy się wszyscy razem a na pewno nam się uda zdać

Dam Wam przykład: wspominałem, że mam zajebistych przyjaciół. Nie są oni jakoś nie powiązani ze sobą, to cała rodzina, która jest moimi przyjaciółmi. Powiedziałbym, że dopiero tam się poczułem po raz pierwszy naprawdę jak syn... Zawsze zrozumienie, wsparcie, porada... u mnie w domu rodzinnym nie zawsze tak było, bo czasem kiedy nie potrzebowałem porad to te porady były i po prostu to się przejadło... I ich najbardziej będzie mi brakowało, bo czuję się z nimi naprawdę mocno związany emocjonalnie. Jak tylko będę mógł to będę do nich wracał, bo takich przyjaciół to ze świecą...

No dobra, koniec tych smętów

Z nami nie masz się co martwić justynko

Ja się jakoś nie boję. Mieszkam w mieście w którym się urodziłem, na studiach już byłem (chemiczne), od mamy nie mam potrzeby "uciekać" bo robię co chce i kiedy chce także luzzzzz:)

Eeee tam marudzisz

no właśnie marudzicie! wiadomo.. na poczatku zawsze jest ciężko, ale jak już się wszyscy wkręcimy to uhuhuhuhuh Ja np. to w ogóle mam lajtowo bo większość moich znajomych z budy poszła do wrocka "studiować" a inni juz studiują wiec nie będzie tak źle